Liczba pacjentów z ranami trudno gojącymi się stale rośnie, obecnie stanowi ona około 2-6% ogółu światowej populacji. Ich leczenie generuje ogromne koszty, szacowane w miliardach dolarów i wymaga konieczności stałej opieki wykwalifikowanych pracowników ochrony zdrowia.
Pielęgniarki właściwie od zawsze były bardzo zaangażowane w proces leczenia ran. Jednak do niedawna ich praca w tym zakresie była znacznie podporządkowana decyzjom i zaleceniom lekarskim. W ostatnich latach wiele się w tym zakresie zmieniło, a pielęgniarki zyskały możliwości prawne pozwalające im na samodzielne leczenie ran.
W tym celu należy jednak zdobyć odpowiednie kwalifikacje, takie jak:
1. ukończenie kursu specjalistycznego w zakresie leczenia ran
Warunkiem zakwalifikowania się do udziału w wyżej wymienionym kursie jest posiadanie aktualnego prawa wykonywania zawodu oraz 6-miesięcznego stażu pracy w zawodzie pielęgniarki.
Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi w 2018 kurs podzielony jest na 6 modułów kształcenia teoretycznego, takich jak:
- patofizjologia i leczenie ran,
- zakażenia ran,
- odleżyny i rany nowotworowe,
- oparzenia,
- odmrożenia,
- rana urazowa przewlekła,
- owrzodzenia kończyn dolnych,
- zespół stopy cukrzycowej oraz na część praktyczną, która stanowi jego znaczną część i wymaga odbycia zajęć stażowych.
Po ukończeniu wyżej wymienionego kuru pielęgniarka:
- może świadczyć samodzielnie opiekę specjalistyczną w zakresie profilaktyki i leczenia ran,
- zna i stosuje w praktyce odpowiednie regulacje prawne i normy etyczne odnoszących się do udzielania świadczeń w zakresie leczenia ran,
- edukuje chorego i jego rodzinę w zakresie postępowania z raną,
- doradza członkom zespołu opieki zdrowotnej w zakresie profilaktyki i opieki nad raną,
- może prowadzić szkolenia w zakresie profilaktyki i leczenia ran.
*Kurs leczenia ran jest również wymagany do przystąpienia do szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa geriatrycznego i opieki długoterminowej.
2. uzyskanie tytułu magistra pielęgniarstwa lub specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa (jeśli program kształcenia obejmował treści kształcenia z tego zakresu)
Zgodnie z obecnie obowiązującym standardem kształcenia pielęgniarka z tytułem magistra w zakresie omawianego tematu:
- zna patofizjologię oraz zasady postępowania w leczeniu ran przewlekłych, takich jak: odmrożenia, owrzodzenia żylne i niedokrwienne, odleżyny, zespół stopy cukrzycowej, rany urazowe,
- zna metody nieoperacyjnego i operacyjnego leczenia ran trudno gojących się, - ocenia i klasyfikuje przewlekłe rany,
- stosuje odpowiednie środki medyczne w miejscowym leczeniu ran, - ocenia efekty leczenia ran przewlekłych.
Należy pamiętać, że leczenie ran stanowi ogromne wyzwanie. Opieka nad pacjentem z raną powinna mieć charakter wielowymiarowy. Każdy przypadek powinno się rozpatrywać odrębnie, a co za tym idzie dobrać odpowiednią metodę i sposób leczenia (zależne między innymi od możliwości finansowych, przewidywanego czasu leczenia czy ilości osób zaangażowanych w proces terapeutyczny). Możliwość samodzielnego leczenia ran przez pielęgniarki jest doskonałym narzędziem w ich rękach do tego, by będąc na tzw. “pierwszej linii frontu” - najbliżej pacjenta, możliwie szybko zdiagnozować problem i podjąć przemyślane działania mające na celu jego rozwiązanie.
Każda osoba wykonująca zawód pielęgniarki powinna stale poszarzać i systematyzować swoja wiedzę w zakresie leczenia ran, tak by móc być partnerem dla innych członków zespołu medycznego, a także wsparciem, pomocą i edukatorem dla pacjenta i jego najbliższych.
Autor:
mgr piel. Magda Benauer
Powered by Froala Editor